روزه خوارى
قال الصادق (علیه السلام)
من افطر یوما من شهر رمضان خرج روح الایمان منه
امام صادق (علیه السلام)فرمود:
هر كس یك روز ماه رمضان را (بدون عذر) بخورد، روح ایمان از او جدا مىشود.
وسائل الشیعه، ج 7 ص 181، ح 4 و 5
شاید یکی از تلخ ترین جلوه های تأسف بار در ماه رمضان که هرچند اندک، اما بازتابش در جامعه متشرع و در میان انبوه مومنان روزه دار در ماه میهمانی خدا بسیار رقت بار و دلگیرکننده است روزه خواری باشد.
اینکه فردی با دانستن ویژگی های جامعه ایمانی در این ماه میهمانی، عامدانه و به قصد تمسخر و دهن کجی به مومنین روزه دار که گرسنگی و تشنگی را در این روزهای گرم و سخت، تنها به خاطر کسب رضای الهی بر خود هموار نموده و تحمل می نمایند، به روزه خواری مبادرت ورزد بیش و پیش از هر چیز گویا و نمایانگر دوری این فرد از هویت انسانی و ایمانی خویش و فروغلتیدن در مرداب هوای نفس و اسارت شیطان رجیم است.
و تردیدی نیست که این تجاهر و تظاهر به گناه و عصیان در ملأ عام خود بازتابی بر اوضاع پریشان و وخیم او در دل و دیده و دست و زبان و حرکات و سکناتی است که از او سر می زند.
آری امام صادق (علیه السلام)فرمود:
هر كس یك روز ماه رمضان را (بدون عذر) بخورد، روح ایمان از او جدا مىشود.
و چه عبارت تلخ و تکان دهنده و خطیر و منقلب کننده ای است این بیان حضرت که انسان را به تأمل وامی دارد و لرزش ایمانش را به همراه می آورد.
جداشدن روح ایمان از انسان و بیرون رفتن او از انقیاد و حصار حصین اعتقاد دینی که درهم کوفتن مرزهای انسانیت را به دنبال خواهد داشت تنها خدا می داند به چه نتایج وخیمی منتهی خواهد شد!
وقتی روح ایمان از کالبد وجود انسان رخت بربندد دیگر وجود آدمی به چه ریسمان محکمی آویز خواهد بود و در مواقع خطر و خطیر چه حبل المتینی او را نگهداری خواهد کرد؟!
در لحظات دشوار و آنات حساس و موقعیتهای سخت، کدام بارقه امید و کدام نشانه دلگرم کننده او را به زندگی فراخواهد خواند و کدام عشق و ایمان و دلگرمی او را در ادامه حیات روحانی و جسمانیش یاری خواهد نمود؟!
وقتی روح ایمان از انسان جدا شود، وجود او تنها و تنها کالبدی بی رمقِ روحانی و جسمی بی جان خواهد بود و در چنین حالتی دیگر چه تفاوتی هست میان اینگونه زندگی آدمی و حیات نباتی و جمادی؟!
چنین انسانی با حیوان چه تفاوتی خواهد داشت وقتی اصل و اصالت آدمی که همان روح ایمان و ارزشهای اعتقادی اوست دیگر نشان و نشانه ای در فردیتش نداشته باشد و به سان موجودی بی روح، در کالبدی مادی، تنها به حیاتی بی هدف و سرگردان و اباحه و بی قید و بی فرجام در این دنیای فانی مشغول باشد و دیگر...هیچ!
و نه هیچ بلکه خشم الهی و دوری از رحمت او و زیرپاگذاشتن امر برترین و والاترین قدرت حقیقی عالم!
چه تلخ است این تصویر تاریک و تیره که انسانی تنها با عصیان و غفلت و گناه خویش برای خود می سازد و از دریای رحمت الهی در روز روشن ایمان فاصله می گیرد و به شوره زار کویر تاریکی در شب دیجور وحشت می رسد.
آری؛ بی شک یکی از تلخ ترین جلوه های تأسف بار در حیات انسان که هرچند اندک، اما بازتابش در جامعه متشرع و در میان انبوه مومنان روزه دار در ماه میهمانی خدا بسیار رقت بار و دلگیرکننده است، عمل زشت و تاریک روزه خواری است.
و روزه خواری بیش و پیش از آنکه دهن کجی به مومنین یا تمسخر یک حکومت دینی و یا هر نوع ادا و اطوار بیمارگونه و روانپریشانه از جانب انسانی با حس دروغین و کاذب آزادی و راحتی و... و شعارها و مفاهیم دروغینی از این دست باشد ، از خودبیگانگی و اسارت سخت و صعب در بند تن و زنجیر نفس و بی ارادگی وحشتناک است که انسان را از پرواز در آسمان زیبای معنویت و عظمت و شور و شیدایی و عشق بازی با زیباترین وجود هستی که خدای متعال و مهربان باشد بازداشته و او را در بند تن می میراند.
باری؛ هر كس یك روز ماه رمضان را (بدون عذر) بخورد، روح ایمان از او جدا مىشود.
و جدایی این روح زیبا و شریف و مهرپرور و عزیز از انسان به چه قیمتی؟
خوردن و آشامیدنی که تنها همراهی درد و رنج مضاعف این معاش مادی دنیایی و خوشی کاذب آن را آنهم برای لحظاتی اندک برای انسان به همراه دارد؟!
آری، شخصی که با دانستن ویژگی های جامعه ایمانی در این ماه میهمانی، عامدانه و به هر قصد و نیت و غرض و مرضی، به روزه خواری مبادرت ورزد بیش و پیش از هر چیز نمایانگریِ دوری خویش از هویت انسانی و ایمانی و فروغلتیدن در مرداب هوای نفس و اسارت شیطان رجیم را به ظهور و بروز می رساند.
امید آنکه خداوند همه ما را در این ماه میهمانی خویش، عاقبت به خیر و از اهل ایمان قراردهد!
آمین یارب العالمین!
